تقریبا در هرجا که رشدی قابل تصور باشد، مفهوم رشد ارگانیک معنا پیدا می‌کند. رشد کسب‌وکار از طریق روش‌های غیرارگانیک در قالب هک رشد یا هر رویداد تجاری دیگر (م.‌ جذب سرمایه) اگرچه در جای خود سودمند است، اما به‌نظر می‌رسد در بلند مدت جایگزین رشد ارگانیک نخواهد بود. همین امر به رشد فردی قابل تعمیم است. رشد فردی زمان‌بر بوده و مستلزم سال‌ها ممارست، کسب تجربه‌‌ی مفید، صرف هزینه و مطالعه‌ی هدفمند است‌. رویای موفقیت‌های یک‌شبه در طول تاریخ انسان خردمند، اندیشه‌ای دیرپا بوده است. انسان‌ها کوشیده‌اند موفقیت خود را از روش‌های مختلف تسریع کنند. سو استفاده از نام و ثروت دیگران (مثلا کسانی که بیش از اندازه با افراد صاحب نام حوزه خود عکس می‌گیرند و فیلم تهیه می کنند - خودمانی‌اش، خودشان را به ایشان الصاق می‌کنند!)، جعل یا جلب عناوینی مانند دکتر و استاد ((با تنها شرکت در دوره‌های یکی دو ساله آزاد (مانند DBA) که در جای خود مفید است) و به‌کارگیری متعدد این عناوین در رزومه‌ها و پروفایل‌های شبکه‌های مجازی)، ادعای عضویت در انجمن‌های معتبر حرفه‌ای (تنها با پرداخت حق عضویت عمومی و بدون شرکت در آزمون‌های تخصصی)، توسل به مراجع قدرت و رانت (حضور در پروژه‌های دارای ابعاد رسانه‌ای وسیع با پرداخت رشوه جهت دریافت کار یا مشارکات در بخشی از آن)، خود-جایزه بخشی (پرداخت مبلغی به برگزار کننده برای دریافت جایزه یا ایجاد مرکز/نهادی برای اعطای چنین جایزه‌هایی)، تولید محتوای وسیع ولی فاقد کیفیت (به خصوص در اینستاگرام) و ادعای واهی تجربه و تخصص در حوزه‌ای خاص یا همکاری با مشتریان معتبر، تنها بعضی از روش‌هایی است که در تلاش برای حصول موفقیت یک‌شبه مورد استفاده قرار می‌گیرد. در حقیقت، چنین کارهایی در موارد زیادی خواست افراد را نیز از منظر شهرت و ثروت تامین کرده است؛ چراکه آدمی از دغل منتفع می‌شود. اما، اگر همین افراد با دقت به سخنان کارفرمایان و هم‌پیشگان خود گوش دهند، اغلب از حجم توهم نسبت به داشته‌های خویش بهت‌زده خواهند شد. در نهایت، باید پس از نبودنمان، چیزی به یادگار بگذاریم. چیزی که این افراد هرگز به‌جای نخواهند گذاشت. 

پی‌نوشت یکم: نسخه خلاصه‌تر این دل‌نوشته در صفحه لینکدین من در درسترس است.